İçimde tepinip duran çocuklar sustu...

Ne kadar zaman oldu hiç bilmiyorum...Ama yeni farkettim kalbimin zihnimin içinde sürekli bangırdayan bando mızıka ekibini...Ne zamandır zihnim,kalbim ruhum öylesine yorulmuşki ancak içindekiler susunca farkettim...İçimde tepinip duran yaramaz çocuklar varmış meğer o yüzden bu kadar yorgunmuşum,o yüzden düşünmekte zorlanıyormuşum,o yüzden garipmiş herşey...Neden sustular neden beni terkettiler bilmiyorum ama şimdilik bizim için en iyisi bu...Ohh rahat bi uyku çekiyorum hiç bişey düşünmeden,istemsiz yaptığım şeyleri durduruyorum anında,kafa dinliyorum uzun lafın kısası...Meğer içimdeki o masum çocukta bu cazgırlar yüzünden pusuyormuş kenara köşeye...İçimde tepinen çocuklar korkularım,yüzleşemediklerim,güvensizliğim,geçmişim,hatalarım buna benzer bir sürü şeyden oluşan bi orduydu meğer...Tamamen yok mu oldular bilmiyorum ama zihnimi,kalbimi,ruhumu sıkıştırmayı bıraktılar...Sesizliğimi bana geri verdiler,öyle ki ne zamandır kendi sesimi dahi duyamıyordum bu gürültücüler yüzünden ama şimdi içimdekin o masum çocuğun gülümsemesini hissediyorum,yapabileceğimi biliyorum...